Er moet iets veranderen...

Het uittrekken van haren is de laatste tijd weer begonnen en erger geworden. Het is me al een aantal keren gelukt om ermee te stoppen sinds het begon toen ik een jaar of 9 was, maar telkens komt het weer terug. Zo ook nu weer... De kale plek midden op mijn hoofd is beschamend.

Het verbergen is een hele klus. Elastiekjes, speldjes, haarbanden, klemmen. Ik trek alles uit de kast om het er zo fatsoenlijk mogelijk uit te laten zien. Gisteravond kwam ik van de badkamer, en de kale plek was perfect verborgen, maar toen kwam mijn moeder met de opmerking: Wat heb je nu weer met je haar gedaan?!? Dus daarna werd het toch maar weer een laag donkerbruine make-up. Daarna kwam ze weer eens mijn hoofd controleren, iets wat ik haat. Ze vroeg me of ik weer getrokken had, en ik gaf maar gewoon toe. Echter had ze niet in de gaten dat er nog een enorme laag make-up overheen zat, en het helemaal niet goed zichtbaar was. Het is veel erger dan zij denkt :(

Wat ik doe, het haren trekken, heeft overigens een naam: trichotillomanie. Ik gebruik de naam alleen liever niet. Ik weet niet waarom, maar voor mij is het gewoon 'haren trekken'. De naam trichotillomanie heeft me wel iets opgeleverd: Door die naam wist ik dat wat ik deed niet zo stom of gek was als ik dacht. Ik begreep mezelf niet en snapte maar niet waarom ik mijn haren uittrok, maar door een artikel in een tijdschrift kwam ik er achter dat ik niet alleen was.

Ook een youtube kanaal heeft me heel erg geholpen. Rebecca Brown praat openlijk over trichotillomanie, en door haar realiseerde ik me dat je meer kan zijn dan alleen trichotillomanie, en dat er een geweldige persoonlijkheid achter iemand kan zitten. Haar persoonlijke kanaal heet Becky0 en ze heeft tegenwoordig ook een apart plekje voor updates over trichotillomanie: Trichjournal. Hier zie je een van haar meest bekeken video's over trichotillomanie. Ondertussen is ze al heel veel jaren ouder dan in deze video.

Goed... Even bij de aanleiding van dit bericht blijven ;)
Ik weet niet helemaal hoe ik verder wil. Een deel van mij zegt dat dit hopeloos is. Dat ik beter maar gewoon op kan geven. Dat ik zo moe ben van het constante vechten tegen die prikkels. Dat het maar gewoon zo moet, maar ik wil geen kale plekken! Ik wil niet verbergen!

Het verbergen van kale plekken is een enorme deuk in je eigenwaarde, en dat is het allerergste aan het haren trekken. Ik trek, terwijl ik het niet wil, en daarna ben ik zo enorm boos op mezelf! Dit is iets wat ik mezelf aandoe... Waarom kan ik er dan niet mee stoppen? Waarom ga ik alsmaar door?
Overal waar ik loop verberg ik iets. Met make-up, haarbanden of opgestoken haren. Altijd ben je bezig met je haar. Zit het wel goed? Is het niet te zichtbaar zo? Wat nu als iemand het ziet?

Dat is niet iets waar ik eeuwig door mee wil gaan. Veel mensen begrijpen niet hoe fijn het is om gewoon al je haren te hebben. Dat wordt vreselijk onderschat. Als ik terugdenk aan het afgelopen half jaar, waarin ik in ieder geval een volle bos haar had, voel ik me even heel gelukkig. Ben maar dankbaar voor de haren die je hebt. Dat ben ik nu ook, want ik weet dat het heel veel slechter kan.

Voor nu probeer ik erover te blijven praten met mensen om me heen. Ik vind het moeilijk om dit onderwerp ter sprake te brengen, maar als iemand ernaar vraagt ben ik eerlijk. Ik lieg niet meer. Die tijd is voorbij, en met liegen kom ik niet verder. Ik wil wel stoppen, maar weet even niet hoe of wat. Ik ben gewoon moe van al die gedachtes die door mijn hoofd heen gaan.