Ik ben in de rui

Ik heb besloten om dit jaar wat productiever te worden en daarom probeer ik tegenwoordig om mijn tussenuren nuttig te besteden aan iets wat bijna onmogelijk lijkt: Huiswerk maken.

Mijn hoofd was gebogen over de Bello Gallico van de enige echte Caesar. Toen een hele toffe vriend ineens vroeg: 'Ben je in de rui ofzo?'

Onmiddellijk was ik uit mijn concentratie verstoord. WAT?! In de rui?!? Caesar deed er even niet meer toe. Ik trok een bedenkelijk gezicht. Op dat moment keek de andere vriendin die ook bij ons zat op: 'Huh... hoezo in de rui?' Ja, inderdaad, hoezo in de rui?

Ik bedacht me om maar gewoon even de vrolijke, open ik te spelen. Dus zei ik vrolijk: 'Ik denk dat hij dit bedoelt' en met heel veel zelfvertrouwen liet ik de kale plek bovenop mijn hoofd zien. De schrik op haar gezicht is moeilijk te omschrijven. Uiteindelijk zei ze: 'O... ja, dat heb ik ook wel eens, maar als dat zo blijft moet je misschien toch maar eens naar de dokter gaan.'.

Een klein stemmetje in mij begon te lachen. Dat heb ik ook wel eens. Ik zou willen dat het zo was, dat het er eventjes was en daarna weer weg ging. Ik zou willen dat het nut had om naar de dokter te gaan. maarja... Als je je eigen haren eruit trekt kan de dokter daar niet echt iets aan doen. Dan helpen medicijnen niet. De dokter vind het alleen maar heel erg raar dat er zo'n kale plek zit.

'Je mag ook wel wat haar van mij lenen om te implanteren.'

'Wil je een stuk permanent of een stuk gewoon?'

'Je kunt nog kiezen tussen blond en bruin! Wat ben jij een geluksvogel!'

Inderdaad. Wat ben ik een geluksvogel. Implanteren gaat niet helpen.

Als je je eigen haren eruit trekt is dat binnen no-time toch weer weg.

Mijn vriendin ratelde maar door. 'Hoe komt dat dan zo? Want die kale plek kun je wel heel erg goed zien.' Dat ze dat vraagt, is allemaal niet zo erg maar wat wel erg is, is dat we op dat moment midden in het Open Leer Centrum zaten. Iedereen kon ons horen.

Mijn blik was onbedoeld een beetje ergerlijk en toen had de vriendin het ook door. 'O.... Sorry!'

Het is niet erg en ik snap wel dat mensen zo reageren. Waarschijnlijk zou ik dat zelf ook doen als ik zo onwetend was. Het is makkelijk om ergens een grapje van te maken, en in dat grote grappige toneelstuk speel ik zelf mee. Ik kan en mag daar niemand om veroordelen, want ik ik heb zelf de hoofdrol.


Dit artikel heeft betrekking tot de aandoening trichotillomanie. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor alle anderen die aan deze aandoening lijden, vraag ik je om bij het achterlaten van een reactie niemand te beledigen. Vragen zijn